Informatie | Ponferrada

Home
Informatie
Contact

Maak jouw eigen website met JouwWeb

Deze morgen om 8u vertrokken richting Poitiers voor onze eerste tussenstop en nu zijn we aangekomen in ons hotel aan de luchthaven van Poitiers in het gemeentje Briard.

We zijn net gedouchet en vertrekken straks met de auto op verkenning en op zoek naar een avondmaal.

Net aangekomen in Vitoria Gasteiz, een voor ons wat vreemde want Baskische naam, na een rit van ongeveer 600 km;, nog 400 te gaan morgen.

Daar waar we gisteren telkens een ticket moesten nemen voor de péage en na een aantal km betaalden met de kaart was het vanaf Poitiers telkens direct betalen en steeds voor bedragjes van minder dan 3 euro; een heel gedoe telkens en ik kan me voorstellen wat voor leed dit geeft in drukke periodes, we hebben zonder overdrijven toch een zevental keer aan zo een péage gepasseerd. Eenmaal de grens over van Spanje was het terug van hetzelfde, met dit verschil dat de gewone bancontactkaart niet meer aanvaard werd en ik met mastercard of cash moest betalen.

Maar goed, we zitten nu op onze wel heel luxueuze kamer in hotel Nirea en straks verkennen we de historische binnenstad. Brigitte heeft er een traditie van gemaakt en amper 10 minuten na ons arriveren had zij reeds een bordje tapa's .voor zich; het was inderdaad van april geleden na onze vorige passage.

Voila , morgen de laatste autorit en we kunnen dinsdag starten, de groeten aan iedereen die dit leest, de scrabble mis ik nu al een beetje...

Dinsdag 5 sept. Dag 1: Ponferrada - Cacabelos ( 15,4 km)

Eindelijk konden we deze morgen, na een goede nachtrust, vertrekken voor onze eerste etappe. Daar waar we verleden jaar zo goed gegeten hadden in het hotel was het dit jaar veel minder en dat lag vooral aan de bediening. We kozen voor een entrecote en die van mij was perfect gebakken maar van Brigitte moet het altijd 'tres bien cuit' zijn en het was eigenlijk nauwelijks verder gebakken dan het mijne; toen we haar portie terug gaven duurde het veel te lang vooraleer het terugkwam zodat haar frietjes helemaal koud waren, we bestelden een nieuwe portie - deze keer met mayonaise- maar dit werd totaal vergeten . De dienster excuseerde zich uitgebreid maar daar kochten wij niets voor.

Daar we relatief korte etappes doen vertrokken we pas rond 9.30 u zodat we niet te vroeg zouden arriveren, want het kunnnen nog lange namiddagen zijn.

De wandeling vertrok vanuit het hotel naar een lange trap naar de benedenstad en het duurde wel een drietal kilometer voor we de mooie stad verlieten. We slingerden ons door een tamelijk vlak landschap met opvallend veel verwaarloosde soort volkstuinen waarvan de eigenaars waarschijnlijk reeds lang overleden waren; hier en daar troffen we toch nog enige voorzichtige activiteit: oudere mannen met versleten autootjes bij de oprit -er stond zowaar nog ergens een Renault R4tje langs de weg in zijn oorspron’elijk geelachtig kleur- probeerden er toch nog iets van te maken in hun oude dag. We kwamen tot de conclusie dat jonge mensen de dag van vandaag andere interesses hebben dan tuinieren. Jammer eigenlijk want het betreft mooie perceeltjes grond die een mistroostige indruk geven, een soort vergane glorie.

Verder werd er in deze streek ook veel aan wijnbouw gedaan alhoewel sommige partijen praktisch helemaal overwoekerd waren, op andere plaatsen werd er druk geoogst en liepen mannen met reusachtige korven vol druiven de steile hellingen af richting laadtractor.

Verder kwamen we veel onooglijke en ietwat grotere dorpjes tegen en af en toe deden we ons te goed aan een kofffietje. Brigitte kreeg traditiegetrouw reeds last aan een van haar kleine teentjes en besloot haar sandalen aan te doen voor de laatste kilometers. De eerste blaar is voorkomen maar ik weet uit ervaring dat dit slechts uitstel zal zijn.

Rond 14 u aangekomen bij onze nieuwe slaapplaats 'la gallega', een slaatje gegeten op hun mooie terras als afsluiter van onze eerste wandeldag, het weer viel geweldig mee: rond de 23 graden met af en toe een streepje zon tussen het dikke wolkenpak. Ideaal wandelweer

Woensdag 6 sept: etappe 2: Cacabelos - Trabaledo (17,4 km)

Ons diner bestond gisteren uit een opgewarmde paella ,de keuze was zeer beperkt maar daar moesten we het dan maar mee doen. Op het gezellige buitenterras kregen we het gezelschap van een fietsende Nederlander een vrouw uit Londen en een Uruguayaan. De gesprekken verliepen in het Engels en de plaagstoten tussen de Nederlander en mezelf vlogen heen en weer, zeker toen bleek dat hij supporter was van PSV Eindhoven en ik opmerkte dat het ploegje sinds mensenheugenis rechtgehouden werd door Belgen ,die de grens overgestoken hadden. Ik deed me zelfs eventjes voor als fanatiek Club-Bruggesupporter, hetgeen ik helemaal niet ben maar ik kon het toch niet laten de rijzige Nederlander ietwat plagerig op stang te jagen. Hij bleek trouwens een heel goed gevoel voor humor te hebben wat ik uiteraard als een zeldzaamheid beschouwde bij onze noorderburen.

Onze kamer bleek airconditioning te hebben wat heel welkom was bij de toch oplopende temperaturen gedurende de dag, halverwege de nacht heb ik ze wel wat lager gezet. Na een stevig ontbijt- de croissant bleek in volume het driedubbele te hebben van wat wij gewend zijn- en na nog even het toilet bezocht te hebben vertrokken we uit de goede auberge en het gezellige dorpje. Al heel vlug konden we onze truien uitdoen want de zon scheen al fel en om 10 u was het reeds tamelijk warm. De weg ging ook steeds naar omhoog en liep terug tussen wijnvelden waar we het lichte briesje niet konden voelen en we het vlug te warm kregen. Regelmatig namen we een slokje van het meegebrachte water dat al vlug lauw werd.

Op de middag bereikten we Villafranca waar een bar was en we iets lichts bestelden , vergezeld van een frisdrank. De rest van de weg verliep heel saai op en naast een grote autobaan; er was een alternatieve route hadden we horen vertellen bij de bar maar ik volgde de route op mijn app van 'route-you' en het bleek na een tijdje de saaie weg te zijn. We besloten dan maar deze weg te volgen, het andere pad zou tamelijk lastig zijn met veel hoogteverschillen en doordat het reeds meer dan 30° was was de keuze snel gemaakt . Om 15.30u aangekomen in albergue 'camino y Lyenda' waar de uitbaatster ons met een frisse pint verwelkomde . Het bed valt in vergelijking met de vorige dagen ietwat klein uit en deze keer geen airco op de kamer, wel een goede ventilator.

We hebben ook geen eigen badkamer maar na de luxe van de vorige dagen zijn we tevreden met iets minder.

Donderdag 7 sept: dag 3: Trabaledo- La Faba (13,7km)

Mijn eerste stommiteit is een feit: bij aankomst in La Faba blijkt dat ik mijn bril verloren ben, hij zat in een netje aan de buitenkant van mijn rugzak in plaats van in mijn rugzak en ik moet hem tijdens de wandeling verloren hebben, hoe kun je zo stom zijn!

De albergue y Lyenda was werkelijk voortreffelijk: heel netjes en het diner was heel lekker met pastasalade, een crème van wortelen, een heel lekkere ovenschotel met allerlei warme groenten en kip en vergezeld van verse tomaten uit de eigen tuin. De wijn was overvloedig en lekker en we kregen nog thee, een dessert of koffie als toemaatje. Voor dit alles en onze grote pinten toen we daar aankwamen betaalden we 29 euro voor twee personen, ik was bijna beschaamd. Het diverse gezelschap bestond uit een mondige Amerikaanse jongedame, een drietal Zuid-Koreaanse vrouwen die in Amerika woonden, een gescheiden Duitse van respectabele leeftijd en een broer en zus met Indiaase roots die respectievelijk in Londen en in Alberta Canada woonden en samen de camino deden. Daarvoor doe je het: de diversiteit van al die verschillende mensen met elk een eigen verhaal, prachtig. Zo kwamen we te weten dat de broer en zus als kind met hun ouders naar Afrika immigreerden en zo zwaar met racisme te maken kregen dat ze uiteindelijk samen met hun ouders naar Londen verhuisden.

De wandeling was maar 13,7 km en dat had zo zijn reden: er stond een zware klim op het programma met meer als 700 meter hoogteverschil naar O Cebreiro en ik had,toen ik de etappes thuis maakte ,beslist om de hele klim niet op dezelfde dag te ondernemen. Zo zijn we hier in La Faba terechtgekomen in 'Tito's rooms'. Het is de enige plaats die niet met 'booking.com' geboekt werd; ik begrijp nu waarom: er is geen beddengoed voorzien noch handdoeken en bij de vraag aan de slungelachtige jongeman die blijkbaar dit 'spel' hier uitbaat om de spullen te huren kregen we enkel 1 badhanddoek. We zullen dus met onze kleren aan moeten slapen. Dat kun je dus voorhebben op de camino :van heel luxueus naar helemaal niets. Het hoort erbij en heeft zefs zijn charme... zolang het maar bij die ene keer blijft.

Vrijdag 8 sept: etappe 4: La Faba - Fonfria ( 16,5 km)

Ons verblijf bij Tito's rooms is er eentje om gauw te vergeten want alles was er ondermaats, alleen het eten was tegen alle verwachtingen in superlekker: een klein warm hapje als voorafje, een heerlijk gazpacho- soepje en de hoofdschotel bestond uit konijn, rijst met champignons, lekkere groene zoete paprikaatjes en dit alles met een voortreffelijke bruine jus, top.

Om 8.30 vertrokken we voor hetgeen uiteindelijk de allermooiste wandeling zou zijn tot hiertoe, we moesten nog een 400 meter klimmen en door het relatief vroege uur was het lekker fris. We konden ondanks de lastigheid genieten van absoluut prachtige landschappen en we ontmoetten veel mede-pelgrims. Een Fransman die zag dat Brigitte het lastig had sprak haar moed in en raadde haar aan rustig te ademen en heel traag te stappen zodat ze ten volle zou kunnen genieten van het landschap en de absolute stilte; hij oreerde:' écoutéz le silence'...

We ontmoetten een jonge Britse uit Newcastle die samen met haar 'husband' de camino deed; ze liepen enkele dagen apart want de jongeman had 2 maand geleden zijn 60-jarige moeder verloren en ging haar as uitstrooien langs de route en hiervoor wilde hij een periode helemaal alleen zijn...Brigitte gaf het meisje , die vertelde last te hebben van blaren een stuk van haar speciale tape.

Na een klim van bijna 3 uur voor 6 km kwamen we uiteindelijk in het dorp O Cebreiro waar er een grote markt plaatsvond en de horeca gouden zaken deed. We genoten van een koffie in een gezellige bar en konden nadien nog genieten van de passage op de heel gezellige markt.

We moesten nog een tiental km wandelen, hoofdzakelijk bergaf, afgewisseld met een paar toch wel stevige klimmetjes. Brigitte bekende dat ze moe werd en blij zou zijn als de wandeling voorbij was. Om 15.30 kwamen we in ons nieuwe verblijf 'casa Lucas' in Fonfria na wat wel de koninginne-etappe mag genoemd worden. Terwijl ik dit hier schrijf heeft ze de ogen even dichtgedaan voor een welverdiend 'tukje'.

Zaterdag 9 sept: etappe 5: Fonfria- Samos ( 19,6 km)

De albergue was heel degelijk en de waardin was heel vriendelijk en behulpzaam maar sprak enkel Spaans, het was dus zoals zo vaak uitleggen met handen en voeten maar uiteindelijk kreeg ik toch mijn gevraagde grote pint . Het kleine vrouwtje sloofde zich uit en sprong van hot naar her: ze deed de ontvangst van de pelgrims en gaf hen drank , moest de kamers tonen en ondertussen moest ze eten bereiden voor 10 man. Ze slaagde daar wonderwel in en we kregen een heel lekkere maaltijd met verschillende keuzes voorgeschoteld, ze kreeg bij de bediening wel hulp van 2 jonge mensen, ik veronderstel haar zoon en dochter. Het tienkoppig gezelschap was Europees: twee Belgen, twee Duitsers een Fransman, een koppel Oostenrijkse vriendinnen en twee jonge Italiaanse vrouwen, negen dus in plaats van tien. We hadden fantastische gesprekken met mensen die van elkaar eerst niet beseften welke mooie verhalen ze soms in petto hebben en de wijn vloeide rijkelijk en de gesprekken gingen op het einde zelfs over religie.

De wandeling vandaag zou niet veel om het lijf hebben dachten wij: de curve ging van 1390 meter naar ongeveer 500 en in de voormiddag was het inderdaad steeds dalen, soms heel scherp en de paden lagen er na de stortbui van gisteravond soms gevaarlijk glad bij. Onderweg passeerden we een jonge Chinese uit Shangai, een heerlijke spring-in-'t -veld met het hart op de tong die ons met een mooi accent in het Engels vertelde dat haar ouders in het verre China dachten dat ze de camino met vrienden deed; ze zou pas na aankomst vertellen dat ze het helemaal alleen deed en dan zouden zij wel beseffen hoe flink hun dochter was.

Rond de middag bereikten we Triacastela waar verschillende gezellige restaurantjes waren. We besloten iets te eten en ik bestelde een noedelsoepje met brood terwijl Brigitte het hier alom geprezen 'pulpo' bestelde, inktvis in een soort marinade. Ondertussen kregen we het gezelschap van een zus en broer uit Israel waarmee ik gisteren kennis maakte, de flamboyante Chinese kwam ook opdagen en verorberde een banaan, het viel op dat ze met heel haar mond open at, dat is misschien gebruikelijk in China. Dankbaar proefde ze de inktvis van Brigitte waarop zij haar prompt een kus gaf, wij zeggen: zo zot als een 'achterdeure'.

De wandeling was nog 10 km en was zwaarder dan gedacht: eerst te lang naast een autobaan en dan doken we het bos in langs prachtige paden maar nu en dan stond er een stevige klim op het programma, de namiddagkilometers zijn natuurlijk dubbel lastig en Brigitte kreeg een dip. Ik besloot haar wijselijk even alleen met zichzelf te laten en ik vervolgde langzaam mijn weg terwijl zij op haar eentje doorbeet. In zo'n geval is het beter dat ik eventjes zwijg heb ik na al die wandelingen ondervonden.

Het was bijna 16 u toen we bij casa Licerio aankwamen. We waren eerst nog van plan het prachtige Monasterio de San Juan hier in Samos te bezoeken maar de regen stroomt hier ondertussen met bakken uit de hemel, het zal er waarschijnlijk niet meer van komen en Brigitte is druk bezig met het verzorgen van ondertussen een drietal blaren.

Zondag 10 sept: etappe 6: Samos - Sarria (15,5 km)

Spijtiig dat we het monasterium niet konden bezoeken, het is heel mooi maar het schijnt, hoorden we zeggen, dat de paters heel onvriendelijk waren.Pas om 20.30u konden we gaan eten in het nabijgelegen heel grote hotel-restaurant. Doordat het nog maar 18 u was besloten we een pint te gaan drinken in het café recht tegenover ons pension. Het was een soort van bruine kroeg en er zaten maar een tweetal gasten, bijna tachtigjarigen die -bleek later- ook de camino wandelden. We ontmoetten hen deze morgen aan de ontbijttafel en ze vertelden dat ze uit Nashville- Tennessee kwamen, hun accent was schitterend en ik vond dat ze praatten zoals Elvis; één van hen was een 78-jarige Vietnamveteraan. Plots kwamen een viertal luidruchtige Spanjaarden het café binnen en ze waren duidelijk boven hun theewater. Ze spraken ons steeds aan in het Spaans en wij zaten daar terwijl de waard verontschuldigend in onze richting keek, ze bestelden plots ook bier voor ons. Rond 20.15 u verdwenen ze plots en het cafe veranderde in een restaurant waar met mondjesmaat pelgrims binnenkwamen. Wij haastten ons naar het hotel voor het diner. We bestelden kabeljauw op Portugese wijze met een flesje rood, het was inmiddels 21 u en eigenlijk veel te laat om te eten, bovendien waren het zulke grote porties dat we met 1 schotel genoeg gehad zouden hebben.

Ietwat ongemakkelijk trokken we naar onze kamer en besloten in het vervolg zeker zo laat niet meer te gaan eten of alleszins minder.

De wandeling van vandaag had ik zoals steeds met 'route you' gemaakt en het zou heel de weg langs de autobaan zijn, erg saai dus maar slechts 11,2 km. Na een paar km echter moesten we plots een bosje inslaan en we verlieten de drukke baan , ik keek op mijn app maar die vertelde me dat ik te ver van de route was afgeweken , we volgden nochtans de wegwijzers van de camino, strafpunten dus voor route you. De weg was heel mooi en afwisselend op en neer en eigenlijk veel beter dan de route die we zogezegd moesten bewandelen. Op het einde hadden we bijna 4 km meer maar dat was helemaal niet erg want het was kort na 13 u als we reeds in Sarria toekwamen; we konden reeds binnen in 'Rua Peregrino' maar onze bagage was er nog niet zodat we ons nog niet konden verfrissen. We hebben dan maar een van de heel drukke restaurantjes opgezocht en een kleinigheidje besteld, het is ten slotte ook onze vakantie. Het enige probleem dat we nu nog hebben is dat de airco op onze overigens heel luxueuze kamer het niet doet en we voorlopig niemand kunnen bereiken.

Morgen gaan we vroeg uit de veren want er staan ons 23,5 km te wachten. De langste etappe van allemaal.

Maandag 11 sept: etappe 7: Sarria - Portomarin (23,5 km)

Ik heb proberen een ander lettertype te gebruiken en ik zie dat deze tekst toch leesbaarder is als gisteren.

Sarria is een heel mooi stadje en dat hebben we pas deze morgen ontdekt, we verbleven in een rustig gedeelte vóór de rivier en we hadden een heel rustige nacht, de herstelde airco zorgde voor een aangename 22°. Gisteravond hebben we op hetzelfde terras als 's middags een soepje uit Galicie en een lichte maaltijd genuttigd. Dat hadden we onszelf beloofd. Het was er zeer druk en tientallen pelgrims die niet gereserveerd hadden moesten een ander restaurant zoeken, gelukkig hadden wij wel gereserveerd. We raakten in gesprek met een tweetal Ierse dames die aan de witte wijn waren. Bij hun maaltijd bestelden ze een hele fles. Ze hadden zich een beetje vergallopeerd en na hun maaltijd vroegen ze of ik nog zin had in een glas en vanuit mijn natuurlijke goedheid heb ik mij dus maar opgeofferd.

Toen we deze morgen om 7.30u buiten kwamen konden we even verder ontbijten in een broodjeszaak. Om 8 uur konden we vertrekken en we bereikten een enorme trap die ons naar het oude stadsgedeelte leidde, eenmaal boven was het nog stevig klimmen en wat we hier zagen tartte alle verbeelding: de ene albergue naast de andere met grote terrassen die allemaal volzaten met pelgrims, met honderden tegelijk kwamen ze uit hun slaapplekken en vertrokken op weg en wij die dachten vroeg te zijn. Sarria is de plek waar duizenden 'toeristen' aan hun camino beginnen want van hieruit is het ongeveer 110 km naar Santiago en met hele vliegtuig - en busladingen worden die hier gedropt. Het was zodanig druk dat het niet leuk meer was en aan de vele plaatsen waar eten en drinken aangeboden werd was het zeer lang aanschuiven. In vergelijking met wij die al meer dan 1600 km gewandeld hebben op de via Podiensis en de Camino Frances vond ik het maar flauwtjes van al die mensen. Overal doken ook kraampjes op waar er een stempel te scoren viel en velen van die nieuwelingen waren heel enthousiast; wij nemen telkens een stempel bij onze volgende slaapplek . Geleidelijk aan en bij het vorderen van de kilometers werd het minder druk. De route liep langs eeuwenoude paden meestel met muurtjes ernaast en heel oude bomen; het viel op hoeveel kastanjebomen er langs de weg stonden en in de kleine uitgewoonde gehuchtjes stonden er heel erg oude met een meterslange omtrek. Om 15.30u on geveer bereikten we via een zeer hoge en lange brug Portomarin en moesten na het drinken van een frisse pint eventjes zoeken naar onze slaapplek albergue Ultrea. De langste wandeling van deze sessie zat erop.

Dinsdag 12 sept: etappe 8 : Portomarin - Lestedo( 20,3 km)

Portomarin is een heel druk stadje met de ene albergue tegen de andere, we sliepen in een albergue waar een slaapzaal was met 15 stapelbedden en nog verschillende andere kamers met 2 tot 6 bedden. De gemeenschappelijke douches en toiletten voldeden echt niet aan de normen die wij stellen: je zat op de toiletten bijna met je hoofd en knieën tegen de deur en de douches waren ook veel te klein. We haden een privekamer maar de muren waren flinterdun en reeds vanaf 5.30u in de ochtend kon je geluiden van sleutels in de deursloten en deuren die open en dicht vlogen duidelijk horen. Gelukkig waren we er niet mee maar dat hoort dus ook bij de camino.

De wandeling was redelijk zwaar met hoogteverschil van 500 meter en dit was vooral in de beginkilometers goed te voelen; er was pas na een 7tal kilometers een eerste stopplaats waar her uiteraard heel druk was , we besloten toch om te cueen en geduldig onze beurt af te wachten. Brigitte offerde zich op maar er was niet veel meer te verkrijgen , we dronken een koffie met een soort cakeje. Heel de weg was het zoals gisteren zeer zeer druk en vooral heel veel Spaanse studenten liepen de camino met hele bendes. Na nog een tussenstop was het steeds bergaf richting het gehucht Lestedo waar onze slaapplaats 'lectoral de Lestedo' zich bevond, een kamer die 105 euro kost, onze duurste plek. Op het eerste gezicht ziet het er mooi uit maar er is bijvoorbeeld geen airco en voor 61 euro hadden we in Sarria een even mooie kamer met airco. Ik weet nog niet of er voor deze prijs ontbijt inbegrepen is, dat zou wel mogen we zien wel.

Brigitte heeft ondertussen 6 blaren maar die zijn tamelijk onder controle, het grootste probleem is dat haar schoenen te klein aan het worden zijn met al die verbanden rond haar tenen. Nog vier dagen wandelen en dan zijn we er.

Woensdag 13 sept: etappe 9: Lestedo- Melide (20 km)

Onze slaapplek in Lestedo was heel speciaal en mooi van inrichtingen de baas Humberto en zij helpers Miguel en Julia sloofden zich uit om het de pelgrims naar de zin te maken. Allemaal een beetje te mooi om waar te zijn en ik betrouwde het maar half, bovendien was er in de kamer geen airco en kraaknet was het er ook niet. We kregen een goede maaltijd aangeboden voor 22 euro, duurder dan de voorbije dagen maar verder in orde. Na de maaltijd werd gevraagd af te rekenen en we moesten 187 euro betalen, een enorm bedrag in vergelijking met sommige verblijven die eigenlijk beter waren dan hier;de kamer zelf kostte 105 euro terwijl we even goede kamers hadden, met airco, voor 60 euro. Maar goed, de vriendelijkheid en de mooie locatie compenseerden dit toch een beetje.

Na een uitgebreid ontbijt, dat was voor zijn 10 euro wel de moeite, vertrokken we uit het gehucht Lestedo en na een 4tal kilometer kwamen we in Palas del Rei, een bekende overnachtingsplaats voor de meeste pelgrims. Doordat ik mijn etappes liefst onder de 22 kilometer houd moeten we soms eens overnachten ergens tussen 2 bekende stadjes; zo doen wij 6 dagen van Sarria naar Compostella terwijl de massaal georganiseerde tochten er slechts 5 dagen over doen. We ontmoetten op een van onze koffiepauzes een stel vriendinnen uit Lennik en konden toch even ons 'gekuist' Westvlaams bovenhalen. De weg was hoofdzakelijk dalend met hier en daar een beetje niet al te stevig klimwerk tussendoor. We kwamen te weten dat de heel speciale constructies die we her en der bij oude boerderijen tegen kwamen en waarvan ik hieronder een foto plaats gebruikt werden om het graan te drogen, een methode die heden ten dage waarschijnlijk in onbruik geraakt is.

Tamelijk vroeg, om 14.30 kwamen we in Melide, een tamelijk grote stad met heel wat industrie en vlot vonden we pension 'San Anton', een mooi pension met een klein zwembad en een mooie bar,de kamer is heel mooi met heel goede bedden en mooi beddengoed en ook met werkende airco , dat doet deugd want het begon na de middag erg warm te worden in de zon.

Donderdag 14 sept : etappe 10: Melide - Arzua (14,1 km)

Gisteren ben ik, na scheerbeurt en douche, het stadje ingetrokken om een restaurant te vinden voor 's avonds, ik ging even binnen in de mooie San Anton - kapel waar een twintigtal gelovigen verspreid op de banken contemplatief naar het altaar staarde; uit respect zorgde ik dat ik vlug verdween, het is niet (meer)mijn ding. Ik zette me op een schaduwrijk terras van een bar - restaurant en bestelde een frisse 'estrella'. Er zaten meerdere pelgrims te genieten van een drankje. Na een tijdje kreeg ik het gezelschap van het koppel uit Iowa dat we in Lestedo leerden kennen. Davy beweerde dat hij me gezocht had en nam plaats aan de tafel met zijn vrouw; een tijdje later kwam Brigitte ons na haar schoonheidsslaapje vervoegen. Er werd gebabbeld over de families en de foto's van kinderen en kleinkinderen werden getoond. Toen het gesprek ineens over wijn ging beweerde de man dat de beste wijnen ter wereld uit Amerika kwamen en ik beweerde dat ik niet wist dat er daar wijn gemaakt werd. Toevallig was er rechtover waar wij zaten een heel mooie wijnzaak en hij nam me mee naar binnen. Groot was dan ook zijn teleurstelling toen bleek dat ze geen enkele Amerikaanse wijn in voorraad hadden. Ik verliet het pand en een tweetal minuten later volgde hij met een fles wijn in zijn hand, hij vroeg aan de ober of hij diezelfde fles hier op het terras mocht uitdrinken waarop de arme man 3 glazen ging halen, het wchijnt normaal te zijn in Amerika en de ober kreeg een fooi . De wijn was een rioja uit 2015 en was heerlijk, ik wilde de helft van de prijs van de fles betalen maar hij weigerde, het was voor zijn verjaardag van enkele dagen geleden

Even later vroeg hij of we mee gingen eten ietsje verder en we vertrokken, er werd soep uit Galicie en Pulpo en een flesje witte wijn bestelde ik erbij als compensatie voor de traktatie van daarnet. Toen we naar ons pension trokken om te slapen was het ondertussen na negenen. De airco draaide lichtjes zoemend en we hadden een heel goede nachtrust, althans ik toch want Brigitte beweerde niet goed geslapen te hebben en wijtte dit aan de drukke avond.

De wandeling was maar een veertiental km maar doordat we pas om 9.30 u vertrokken hadden we vlug last van de warmte waardoor de tocht door enkele heel venijnige klimmetjes lastiger was dan eerst gedacht, de voorbije dagen was er mist in de morgen en die bracht verfrissing, vandaag echter was het meteen volle zon. We kregen nu en dan het gezelschap van de vriendinnen uit Lennik en Gooik en er werden foto's getrokken; de dames bleken doorwinterde wandelaars te zijn die niet terugdeinsden voor een 'coastwalk' van 80 km en zelfs niet voor de dodentocht (100 km) in Bornem.

Rond 14.30 bereikten we pension ' a Conda', de kamer was basic, iets te klein, maar proper. Groot nadeel: we moeten stad in om te eten en dat is wel een kilometer ver, niet goed voor Brigitte met haar sandalen want zo heeft ze in april een grote blaar gekregen bij het dragen tussendoor van haar sandalen.

Naam *

E-mailadres *

Bericht *

Laat dit veld leeg

Vrijdag 15 sept : etappe 11: Arzua -O Pedrouzo ( 22 km )

Onze slaapplaats was meer dan 1 km van het centrum en om aan eten te geraken moesten we dus wandelen. Dat is een groot probleem dus voor Brigitte met haar sandalen maar stapje voor stapje zijn we er toch geraakt. We vertrokken rond 18u, het was nog snikheet, en bereikten het centrum waar we langs de drukke weg een bar vonden; het zeer drukke verkeer met veel camions zorgde ervoor dat we al vlug andere oorden opzochten, de Vlaamse vrouwen hadden ons verteld dat er even verder mooie terrasjes waren. We gingen op weg en gingen een 'caminowinkeltje ' binnen waar ik een t-shirt kocht. Wat verder was een mooie auberge waar we eentje dronken. Doordat het stilaan naar achten ging besloten we niet meer verder te gaan en te gaan eten in het restaurant dat de hospita ons aangeraden had en dat op onze weg terug lag.

Het restaurant was iets speciaals met een groot overdekt terras dat niet echt gezellig was maar het eten was er lekker en anders dan bij de meeste zaken waar steeds dezelfde kaart terugkwam; zo konden we genieten van mosseltjes en sprot als voorgerecht en ook het kalfsvlees was uitstekend klaargemaakt.

De spanning begint toe te slaan want het is maar 39 km meer naar Santiago en vandaag was dus onze voorlaatste wandeldag. We konden ontbijten op het begin van onze wandeling en om 8.30 u vertrokken we. Het was terug ongezellig druk en hele slierten pelgrims liepen voor en achter ons, gelukkig waren er op de weg vele bars waar het niet echt druk was en af en toe stopten we voor een drankje; het viertal heel sympathieke Ieren die we in Lestedo ontmoetten kwamen een praatje slaan en er werden selfies getrokken. Hoewel de grafiek van de wandeling grotendeels bergaf ging waren er toch terug enkele pittige klimmetjes en de zon gaf al vroeg warmte wat het best lastig maakte. De laatste kilometers ging het iets te steil bergaf maar Brigitte heeft dit wel liever dan omgekeerd steil bergop.

Ik had van pension peregrino 1 een bericht gehad dat ik 10 min vóór aankomst moest bellen en ik vroeg in een bar aan een Spaanse juffrouw die Engels sprak of ze dit voor mij wilde doen. Eenmaal aangekomen duurde het nog meer dan een kwartier eer de nochtans vriendelijke dame eindelijk verscheen. Er waren echter 4 peregrinohostels en we stonden bij het verkeerde, het onze bleek verderop te liggen en de aardige dame bracht ons met haar auto. We mogen vanavond dus opnieuw onze sandalen aantrekken en een heel eind te voet gaan om eten te vinden. Doordat we volledig in de geest van de camino zitten mogen wij ons daar eigenlijk niet druk over maken maar toch...

Zaterdag 16 sept: O' Pedrouzo - Santiago de Compostella ( 19,3 km)

Het was terug een heel eind wandelen naar daar waar er restaurants waren en zo besloten we binnen te gaan in het eerste dat we tegenkwamen. We vroegen of we er iets mochten drinken en we zetten ons buiten op het drukke terras. Rond 19.30u bestelden we scampi's en een soort gambakroketjes als voorgerecht, een fles rood en een hoofdgerecht: voor Brigitte inktvis en voor mij Iberisch rundsvlees. Toen we halverwege ons voorgerecht waren kwamen ze reeds met het hoofdgerecht. We vonden het zo overdreven dat we er mee moesten lachen, ik vroeg de dienster, die in Zwitserland had gewoond en een mondje Duits sprak hoe dit kwam en het antwoord was dat de Spanjaarden haastige eters zijn. Het enige haastige dat ik van Spanjaarden tot hiertoe meegemaakt heb is dat ze haastig praten, verder heb ik nog geen haastigheid gemerkt, soit... Het beste dat je dus kunt doen is gewoon een voorgerecht bestellen en als dit op is het hoofdgerecht indien nog nodig want gisteren hadden we eigenlijk genoeg met het voorgerecht; we leren alsmaar bij.

De wandeling naar Composrella was heel druk en vol ambiance, de meeste ambiance kwam nog van hele groepen Spanjaarden die slechts 100 km liepen. Er waren pittige klimmetjes maar dit kon de pret niet bederven want hoe dichter we ons einddoel naderden hoe spannender het werd tot we plots de kathedraal bemerkten en we toch nog 5 km moesten stappen tot we uiteindelijk op het reusachtige plein voor de immense kathedraal toekwamen waar honderden pelgrims reeds op de grond zaten, de obligate foto's werden getrokken en iedereen hielp iedereen.

Wat voor ons in 2018 begon als een stoute droom en waarvan we door de talloze blaren en klimkilometers die Brigitte moest verwerken dachten dat we het nooit zouden halen is nu gebleken dat we het toch konden. Voor Brigitte is dit een onwaarschijnlijk knappe prestatie, vooral omdat ze zelf dacht dat het nooit tot een goed einde zou komen maar het was zij die telkens aandrong verder te doen want uit 'compassie' wilde ik dit haar eigenlijk niet aandoen. Daaruit blijkt, in tegenstelling tot mezelf, wat voor sterke persoon zij eigenlijk is. Zij zal er eens mee lachen maar door deze prestatie heb ik nog meer respect voor haar gekregen. 'Waar een wil is is een weg' is dus een spreuk die heel erg toepasselijk is voor haar. Laat dit een les zijn voor iedereen die twijfels heeft over alles en nog wat. De camino lopen is echt een aanrader en iedereen kan dit op zijn eigen manier doen, rap of traag, alleen of met iemand anders of in groep. We hebben heel oude , kreupele en zwaarlijvige mensen ontmoet die toch telkens hun doel bereikten op hun eigen manier, een echte aanrader en ik zou zeggen: niet plannen, gewoon doen!!!

IK HOOP DAT IS MET DEZE BLOG(S) MENSEN EEN BEETJE PLEZIER HEB BEZORGD EN MOGELIJK KAN DIT ALS INSPIRATIE DIENEN OM MISSCHIEN ZELF DIT PRACHTIGE AVONTUUR AAN TE GAAN, JE KAN STEEDS BIJ ONS TERECHT VOOR PRAKTISCHE TIPS.

Powered by JouwWeb